Zimovalište malog vranca (Mcrocarbo pygmeus) na Savi, u blizini toplane i brodogradilišta na Novom Beogradu, proglašeno je za zaštićeno područje i stanište.
Novi status donosi zabranu uznemiravanja i ugrožavanja ovih retkih i ugroženih vrsta ptica.
Odluka o proglašenju zimovališta malog vranca kao zaštićenog prodručja, usvojena je na poslednjoj sednici Skupštine grada. Kako se navodi u dokumentaciji, prostor koji dobija novi status nalazi se u okviru međunarodno značajnog područja za ptice.
– Biće ustanovljen režim zaštite drugog i trećeg stepena. Na ovom području biće moguće obavljati samo intervencije koje podrazumevaju revitalizaciju područja, ali one ne smeju imati posledice po stanište. Zimovalište malog vranca biće povereno na upravljanje udruženju Zeleno plavi koridori – navodi se u odluci.
Zavod za zaštitu prirode napravio je Studiju u kojoj obrazlažu razloge da se ovaj deo prestonice stavi pod zaštitu. Kako se navodi u dokumentaciji, u ovom predelu na Savi borave ptice koje imaju važnu ulogu u eko-sistemu, važne su za očuvanje ukupnog biodiverziteta, ali su ugrožene i mogle bi da nestanu.
Mali vranac se u našoj zemlji našao na listi zaštićenih vrsta, a zakonom je zabranjeno uznemiravanje i ubijanje ovih ptica.
Ove ptice najbrojnije su tokom novembra i decembra. Najveći broj zabeležen je 2007. godine, kada je na Savi boravilo 6.728 jedinki.
– Kada se preračuna ukupna evropska populacija ove vrste, dolazimo do zaključka da u Beogradu živi 10% jedinki ove vrste. Važno je i to što izgradnja mosta nije uticala na brojnost, pa su uspele da se prilagode povećanom uznemiravanju – navodi se u gradskoj odluci.
Mali vranac pripada porodici kormorana, koja broji oko 40 vrsta. Ove ptice vezane su za vodena staništa i široko su rasprostranjene na svim kontinentima. U Srbiji žive dve vrste, veliki i mali vranac. One koje su svoj dom pronašle na Savi u Beogradu, pretežno su crne boje i imaju braon tonove na vratu i glavi.
Dokazano je da bubašvabe imaju izuzetno visoku otpornost na radijaciju, dovoljnu da prežive eksploziju nuklearne bombe. To se pripisuje njihovoj ćelijskoj strukturi, koje je izuzetno jednostavna, ali se često regeneriše.
